De vier muzikanten van dit Finse kwartet ogen nog erg jong en, al spelen ze al een vijftal jaar samen, voor zover ik kon uitvissen, is dit het debuut van een groep, die weliswaar de naam draagt van de toetsenist, maar die op deze plaat als een heus gezelschap voor de pinnen komt. Dit is niet zomaar een pianist-met-zijn-begeleidingsband, nee, dit is simpelweg een echt kwartet, van muzikanten die kennelijk graag samenspelen en die er ook niet beschroomd voor zijn de ander te laten ‘shinen”.

Ik heb een vermoeden dat pianist Kalevi en drummer Ilmari Hämäläinen broers zijn -was er niet ooit een skiër of langlaufer, die ook Kalevi Hämäläinen heette?-, de bas is in handen van Valtteri Rouhiainen en gitarist van dienst is Juho Koskivirta. Geen van de vier namen doet voorlopig een belletje rinkelen, maar, nu ik een tiental keer deze plaat beluisterd heb, kan ik wel al zeggen dat daar al heel gauw verandering in zal komen. Dat heeft alles vandoen met wat de vier samen weten te kokkerellen in de studio: dat is jazz, zeer zeker, maar dan wel van de soort die naar Latin of rock durft te neigen en waarin perfect de sprong naar de progrock van de jaren ’70 en ’80 van vorige eeuw gemaakt wordt.

Dat levert bijzonder fraaie momenten op, waarbij de gitaar al eens geweldig loos mag gaan, of er plaats gemaakt wordt voor een -zij het voorlopig bescheiden- drumsolo: het geeft allemaal aan hoezeer de vier hun instrumenten beheersen. Dat zij die beheersing mogen gebruiken voor composities die van A tot Z glashelder zijn, ja zelfs simpelweg “eenvoudig” klinken, is een troef temeer voor dit kwartet dat, als het dat zou willen, elk nummer makkelijk een kwartier lang zou kunnen maken, maar ervoor kiest om dat net niét te doen. Dat voegt heel veel positiefs toe aan de acht groepscomposities, die weliswaar vlot tot 6 of 7 minuten uitgewerkt worden, maar nooit de aandacht laten afleiden van de kern van de zaak en dat is hier SAMEN spelen.

De band geeft zijn veelzijdigheid niet meteen prijs: opener “Grasshopper” zit weliswaar in de progrocksfeer en “Flying Desires” en “Exit 68” klinken meer fusiongericht, maar het is pas met “Sense of Urban” dat je de synthese van dit alles te horen krijgt en dat het kwartet zijn echte, veelzijdige gezicht toont. Het prijsnummer van de plaat vind ik echter -al is dat heel persoonlijk- “Phellootti”, een subliem progrocknummer, dat mij aan de hoogdagen van Steely Dan doet denken. Dat is geen gering compliment, maar het is volkomen verdiend voor een jonge band, die moeiteloos de valkuilen van het epigonisme weet te omzeilen en met deze plaat een werkelijk méér dan beluisterenswaardig debuut heeft afgeleverd. Ik ben er vrij zeker van, dat je ooit een aantal van de nummers van deze plaat in sample-vorm of als filmmuziek zal zien verschijnen. Heel fijne kennismaking!

(Dani Heyvaert)